De ander zijn we zelf.. Toch?
Beste mevrouw doktoor, Al jaren zie ik u hoofdschuddend naar ons kijken, uw oordeel doorschemerend in alles wat u zegt. Al heel lang vraag ik me af wat er over mij als moeder in dat grote dossier van onze zoon bij u staat. Overbezorgde mama die de handicap van haar zoon niet kan aanvaarden? Mama die de ernst van de klachten niet erkent en hierdoor het advies van de medische wereld niet ter harte neemt? Mama die gepaste zorg miskent door haar kind tegen advies in naar het reguliere onderwijs te sturen? Kon ik u maar vertellen hoe zwaar deze (zorg)rugzak is. Het is er eentje die je nooit kunt neerzetten—integendeel. Op de momenten dat u ons ziet, spartelend in het ziekenhuis in één van uw volgende ideeën, wordt die rugzak enkel nóg logger en groter. De zorgen (voor) stoppen nooit: niet in het weekend, niet in de vakantie, niet tijdens een opname of wanneer we hiervan thuiskomen en zeker ook niet op school. Vraagt u zich nooit af hoe het zou voelen als mama-zijnde-van? Hoe voe...
