Mentale fitness, of hoe kiezen voor geluk eigenlijk een dagelijkse workout is...

Trager leven, het kan dus. Nóg trager in ons geval dan, want ons leven blonk de laatste 11j al heel hard uit in noodgedwongen inertie en laagdrempeligheid. ... En toch verbaast het me dat het zelfs nu eigenlijk nog deugd kan doen.

Covid besmetting, dag 4. Met 4 tussen onze mooie glazen muren in isolatie, solidair aan het vechten tegen een mini-vijand in ons lijf. Wij winnen met overmacht, dat staat al vast. Oef... Die kleine soldaat op 4 wielen blijft toch eeuwig mijn zorgenkind, zijn vechtkunsten zijn soms zo onvoorspelbaar en labiel. Handicap zit op vele lagen, vaak onzichtbaar onder die overduidelijke buitenste schil.

 2 jaar ben ik hier heel voorzichtig voor geweest, hebben we het concept 1,5m afstand nog een stukje uitgebreid. Eens een ernstig ongeluk gehad is het nu eenmaal moeilijk je schild te laten zakken... En nu, nu dat het zo ver is kan ik alleen maar blij zijn dat we hier met 4 samen (in) zitten, dat we een milde versie hebben, dat we een dak boven ons hoofd hebben en een gevulde frigo (daar kunnen ze in Ukraine nu alleen van dromen). Hoe rustig is het leven eigenlijk als er niets moet en niets kan?

Meer dan ooit besef ik dat het grootste gevecht zich vaak in ons hoofd afspeelt, ongeacht waar we tegen (proberen te) vechten. Het is zo gemakkelijk om in angst te vervallen, om in paniek en drama te schieten, om onszelf te vergelijken met de ander,... Ons brein gaat bij twijfel altijd op zoek naar het slechtste scenario, overlevingsinstinct noemen ze dat, om zo op het ergste voorbereid te zijn. Maar je kan dus ook bewust op zoek gaan naar de silver lining, naar het hier en nu, naar alles wat je wel hebt, naar wat er wel goed is of naar wat de meest positieve uitkomst is.

Eén ding is zeker: vanzelf komt dat niet, je brein heeft daarin echt wel training nodig. Keer op keer: vertragen, jezelf afvragen of je gedachten echt wel waar zijn en bij twijfel, bewust kiezen voor de betere optie. Brain fitness noemt Mo Gawdat het, zelf kiezen voor geluk. Want geluk is niet iets dat ons wordt gegund of gegeven, we moeten er bewust voor kiezen aangezien we toch steeds opnieuw in zware en moeilijke situaties zullen blijven belanden in ons leven. En dat betekent dus ook steeds opnieuw blijven zoeken naar onze kracht en sterktes in ons eigen gevecht. “You can’t wait until life isn’t hard any more before you decide to be happy”. Het is een uitspraak van Nightbirde (van het prachtige nummer “It’s OK”), enkele weken geleden heeft ze haar strijd tegen kanker verloren. Over een rolmodel gesproken…

De laatste weken zijn er terug wat meer momenten van twijfel en onrust door mijn hoofd gegaan. De maskers gaan weg en het leven herpakt, maar ons leven staat sinds de komst van die rolstoel al heel lang op een laag sociaal pitje. Raar maar waar, maar de wereld meer op ons niveau gaf echt wel meer rust, lijkt het gras vaak niet groener aan de overkant? Nu (de voor ons onhaalbare) picknicks in het park, terrasjes met een speeltuin, play dates en feestjes herpakken, zal het zaak worden om mijn fitness nog wat te upgraden, maar ook vooral te blijven herinneren hoeveel rust deze rust brengt voor ons gezin. Niets moet en er is geen normaal, het is en blijft een mantra in mijn hoofd, als onderdeel van mijn dagelijks fitheidsprogramma.

Geluk maak je dus mee zelf (*) & ´I have a dream´: na 3,5j van intens verbouwen hebben we nu ons eigen paradijsje op maat van Sander, een glazen huisje van hout en liefde. Een huisje waarvan de (automatische) deur altijd open staat voor alle lieve zielen die graag afkomen en hier mee willen genieten van onze traagheid en rust. Bij deze een warme uitnodiging, je bent meer dan welkom!

 

(*) zei de vrouw die een warm huis heeft en voldoende eten voor haar gezin. Ik besef dat geluk een luxeproduct is als je elke dag moet vechten om te overleven. Geluk is voor mij nog steeds elke emotie volledig voelen en doorleven, het is alleen een zaak geworden om er niet in te blijven hangen en om te onderzoeken of ze niet het gevolg is van een verhaal in mijn hoofd…