De weg naar verbinding en aanvaarding, worden wie je bent...

Hier zit ik dan, dag 4 in mijn zelfgekozen afzondering. Ik en mijn tentje, mijn vuurtje en frigo, mijn fiets en laptop. Weliswaar samen met zowat honderd soorten insecten, maar hey, we hebben een modus Vivendi gevonden. Ik kijk uit over de velden, over één van de vele stromen van de Nederlandse polders en hoor de koeien en kikkers op de achtergrond. Dag en nacht gewoon ik en mezelf, zonder de eeuwige afleiding van (sociale) media, GSM of andere mensen. Een intense ontmoeting met wat is en wat niet is, ongezouten en met momenten beenhard. Hoe kan dit dan ooit over verbinding gaan?

Wie een beetje dicht bij mij staat weet dat ik de laatste jaren op een weg van diepe soul searching ben gegaan. Een weg die jaren geleden begon met het beoefenen van yoga in een noodgedwongen zoektocht naar rust en een diepe aanvaarding van wat er gebeurd is met Sander. Een zoektocht die ondertussen zoveel meer verdieping heeft gekend met mijn opleidingen tot yoga docent en breathwork teacher, mijn ceremonies met plantenmedicijnen en met mijn helende coaching met Mica. Sinds 1 januari heb ik daar nog een schepje bovenop gedaan door volledig te stoppen met alcohol, waardoor elke verdoving die er nog over was volledig geëlimineerd werd. Ik kan je verzekeren dat dit geen gemakkelijk verhaal was…

Hoe langer ik gestopt was met alcohol, hoe eenzamer ik me voelde. Een alien in een wereld vol met mensen die leefden. Het voelde alsof ik geen deel meer uitmaakte van het grotere geheel, en dat lag niet aan het feit dat andere mensen wel iets dronken. Wie ben ik? Wie ben ik echt? Ik voelde me vaak alleen terwijl ik omringd was door zoveel liefde, de wereld voelde als een rauwe plek die niet veilig aanvoelde en er was geen mogelijkheid tot ontspanning vinden. Dronk ik dan zoveel? Nee, absoluut niet, maar van vrijdag tot zondag was het wel een trouwe metgezel die mij even de realiteit (lees: die nooit aflatende zorg) liet verzachten.

Van kinds af aan heb ik non-stop gezorgd voor de ander, jong en oud, in de hoop dat er iemand voor mij ging zorgen. De ander helpen is gemakkelijker dan jezelf helpen, niet? Het zijn allemaal illusies die ik onder ogen ben moeten komen in de laatste maanden. Door eindeloos die schouders te zijn help je niet, maar hou je misschien eerder patronen in stand, patronen die ieder voor zichzelf moet kiezen om ze te doorbreken. Ik heb moeten leren om voor mijzelf te zorgen, er was geen andere optie. De aandacht op mijn eigen problemen te leggen zonder het beter te willen weten voor de ander. Het resultaat is dat er mensen uit mijn leven verdwenen zijn en een gevoel van onzekerheid in de plaats gekomen is, wie ben ik voor de ander? Er is een Marianne van voor het ongeval, Marianne van na het ongeval en ondertussen sta ik terug op een keerpunt… Waar gaat dit alles naartoe? 

Net nu kwam een vriendin op de proppen met het boek ‘verlangen naar verbinding’ van Bréne Brown (ongetwijfeld één van mijn grote helden), een boek dat ik hier op 4 dagen tijd verslonden heb. Eén van mijn favoriete uitspraken (en waarvoor ik regelmatig alom gehaat wordt binnen de vriendenkring) is ‘we krijgen altijd de lessen die we nodig hebben om te groeien’, voor mij voelt het dan ook niet als toeval dat dit boek net nu zijn weg vindt.

Ik laat het aan Bréne haar woorden over:

In 2010 in De moed van imperfectie definieerde ik erbij horen als volgt:

De behoefte erbij te horen is het aangeboren menselijke verlangen om deel uit te maken van een groter geheel. Omdat dit zo’n primaire behoefte is, proberen we daar vaak aan te voldoen door ons aan te passen en te streven naar goedkeuring, maar in plaats van dat dat helpt, staat dat het gevoel erbij te horen eerder in de weg. We horen er namelijk pas echt bij wanneer we ons authentieke, imperfecte zelf aan de wereld laten zien, en dat betekent dat ons gevoel erbij te horen nooit groter kan zijn dan de mate waarin we onszelf accepteren.

Bij jezelf horen betekent je geroepen voelen om alleen te staan – om de wildernis van onzekerheid, kwetsbaarheid en kritiek te trotseren. …

Zo bij jezelf horen dat je bereid bent alleen te staan ís een ongetemde, onvoorspelbare plek van afzondering en zoeken. Het is een plek die even gevaarlijk als adembenemend is, een plek die even gezocht als gevreesd is. De wildernis kan ons een akelig gevoel geven omdat we er geen controle over hebben en ook niet over wat anderen van onze keuze vinden om die uitgestrektheid binnen te gaan. Het blijkt echter de plek te zijn van er echt bij horen, en het is de dapperste en heiligste plek waar je ooit zult staan. De moed die vereist is om te ervaren wat het is om er echt bij te horen, is niet alleen een kwestie van de wildernis trotseren, maar van de wildernis worden. Het gaat over de muren afbreken, onze ideologische bunkers verlaten en leven vanuit ons wilde hart in plaats van leven vanuit pijn.

Deze 4 dagen waren een echte wildernis. Ik heb gelachen en gedanst, ik heb gehuild en geroepen. Ik heb mij geschaamd en opgelucht gevoeld. Ik ben bang en dapper tegelijkertijd geweest. Elke keer als ik wou vluchten in het doen en niet voelen ben ik gaan zitten en de confrontatie aangegaan met mezelf en alles wat er gebeurd is. Ik ben begonnen aan Marianne 3.0, aan de grootste reis binnen mezelf… Ik schrijf een boek…

Worden wie je bent, the journey continues...