Hand in hand, jij en ik ...

 

In gedachten staan wij hand in hand, jij en ik. Raar genoeg zit je niet in een rolstoel, maar sta je als jong mannetje naast mij, stevig en wijs op je benen. Je kijkt me met je grote blauwe ogen aan en knikt bemoedigend, alsof het zo klaar als een klontje is voor jou. Zelf sta ik met knikkende knieën, niet meer wetende of we vooruit of achteruit moeten. We staan dan ook op een springplank, aan een gapende afgrond. Voor ons: een prachtige blauwgroene zee, wit schuimende golven en een oceaan van vrijheid en avontuur. Alleen zo diep, zo hoog en zo onbekend… Achter ons, ver voorbij de duinen: een groene oase, prachtige bomen en een weelderig paradijs, een veilige haven. Zo mooi en rustig, maar o zo ver en onbestemd. Welke kant moeten we nog uit, jij en ik? Ik voel me verloren. Jij niet.

Gaan we de sprong wagen? Naar een school helemaal binnen je interesse maar dat je eigenlijk absoluut niet wilt zien komen? Naar een directeur en een team die op voorhand hebben uitgemaakt dat jij dit nooit zal kunnen? Het voelt alsof er een hoop mensen langs het strand beneden staan te wachten tot we vallen, om dan te kunnen zeggen: zie je wel? Faalangst en onzekerheid hebben zich opeens in jou genesteld, problemen die we nooit eerder zijn tegengekomen. Een team van assistenten dat groeit en krimpt, tegen een tempo dat jij je niet hechten kan. De enige zekerheid is dat er geen zekerheid is. Alleen ben jij (en wij) wel verloren zonder die rechterhand naast jou. Hoe moet dit dan?

Of gaan we dan misschien toch terug op onze stappen, richting het veilige buitengewoon onderwijs? Met opgeheven hoofd, aangezien het niet aan ons zal gelegen hebben? Niet aan je intelligentie, je wijsheid of je geweldige gevoel voor humor. Ook niet aan mijn onverwoestbaar geloof in jou, aangezien ik voel, weet en zie wat er onder die dikke laag beperking en frustratie zit. Gaan we terug naar een team van gepassioneerde mensen die in één oogwenk wel zien waar jij voor staat (oh de ironie), die jou op handen gaan dragen, ook al beseffen ze dat ze nooit onderwijs op jouw maat gaan kunnen geven? Gaan we voor zorg en een easy diploma, zonder uitdaging of interesse? Naar een school die de flikker in je ogen zachtjes zal doen doven, aangezien Kunst Onderwijs gewoon echt niet je ding is?

Jij weet wat je wilt, dat is duidelijk. Of je lijf en je beperking dit toe zal laten, die twijfel duw je weg. Die mooie blauwe ogen, dat warme handje in de mijne. “Kom mama, we doen dit. The waves won’t break our boat”.