Tapas (*), hoe minder ook meer kan zijn met de juiste mindset

Toen ik vorige week mijn Facebook pagina (en de daarbij horende plannen voor een website) startte, zat ik echt op een roze wolk. Kriebels in de buik om mijn zelfstandige (in bijberoep) statuut uit te werken, met heel wat ideeën en plannen, allemaal uit te voeren op korte termijn natuurlijk. Het voelde als een kleine geboorte, een nieuw tijdperk dat aanbrak: dat van mij!

Redelijk snel daarna is het weer even helemaal anders uitgedraaid en ben ik weer lichtjes met de voeten op de grond gezet. Voor de één of andere reden krijg je toch altijd de lessen die je nodig hebt op je pad… De verbouwstress en bijhorende budgetangst die weer langs alle kanten aan het stijgen is, mijn gezellige (maar o zo geliefde) puber in huis, Sander en zijn energievretende driftbuien, mijn yogales die niet vlot verliep (lees: ik die als leerkracht tot vervelens toe herhaal om bewust bij je ademhaling te blijven, maar dan zelf geen lucht krijgen van de vermoeidheid en stress, oh de ironie), Sander die dit weekend dan nog eens ziek werd (en in deze tijden weet je wat dat betekent, met alle toeters en bellen),... Waar in het dagelijkse leven het zorgen al geen lachertje is, zijn deze dingen heel rap te veel, zeker als je nooit eens een (mantelzorg)pauze krijgt.

Mamasté, de T-shirt die ik vorige week gekregen heb van een fantastische vriendin, vat het eigenlijk helemaal samen: zorgenmama die ik ben, yogaleerkracht in droom en verlangen! Waar ik de laatste weken meer ruimte voelde voor mijn stuk en al die wensen & plannen, is het ondertussen terug omgeslagen naar ‘zorgen voor’ en alles wat er bijkomt. Met de nodige frustratie… En toch kan ik me keer op keer wel terug neerleggen bij de situatie zoals ze komt.

Wat ik ondertussen heel hard geleerd heb? Het is geen falen, het is een groeiproces. Keer op keer mezelf afvragen wat ik hieruit kan leren om verder te evolueren en niet alles ineens met de nodige drama overboord gooien. Dé conclusie: tussen soep en patatten dan maar! Gewoon schrijven in de wachtkamer van de orthodontist, zoals nu. Of een uur yoga en meditatie doen, in de living met oortjes in, zoals zondag naast mijn koortsig mannetje. Geen vinger-hand-arm verhaal (zoals ik even aan het dromen was), maar steeds opnieuw blij zijn met de kleine stapjes vooruit, lineair zal het toch nooit gaan. Vroeger had ik nu waarschijnlijk al opgegeven: je hebt een idee in je hoofd, in het begin loopt alles volgens plan, dan komt de stress en na een tijd geef je gewoon op omdat het ´toch niet lukt´. Hoeveel hobby´s, fitnessabonnementen, cursussen enz. hebben we allemaal op deze manier al niet opgegeven?

Ik ga voor de slash-carrière (**): mantelzorgmama / yogaleerkracht. Beide rollen even belangrijk en de één niet minderwaardiger dan de ander. Sander en ik zijn samen op dit pad gekomen en het is mijn eer en plicht om met hem deze weg in de meest optimale omstandigheden te bewandelen (oké, rollen in zijn geval, we kunnen er maar beter mee lachen 😉). Niks opgeven en ‘laat het maar, het lukt toch niet’ of mezelf de grond in boren als het niet loopt, maar stapje per stapje verder ploeteren. Wat is het fijn om dit eindelijk van op een afstand te kunnen analyseren en te zien dat ik mij los kan zetten van die kritische gedachten! Zaken die ik in de laatste jaren pas echt geleerd heb sinds ik op zoektocht gegaan ben in mezelf door middel van yoga en meditatie, ik kan het alleen maar warm aanbevelen.


Mijn advies: misschien moeten we allemaal wat minder streng zijn voor onszelf en niet wachten op de ideale omstandigheden om onze dromen en plannen waar te maken. Beginnen bij het begin (wie weet wel door het volgen van een yogales op zaterdagochtend, volledig vrijblijvend, als een stukje zelfzorg?) en zien waar we uitkomen? Maar toch met de nodige discipline en vastberadenheid om niet op te geven?


Als jullie tot hier gelezen hebben dan zitten jullie allemaal een stukje mee op mijn pad, op mijn zoektocht! Het zal dus niet even vliegend gaan als gehoopt, maar wees welgekomen om samen op wandel te gaan, er komt nog meer aan!


(*) Tapas (Sanskriet) – verbranden van je onzuiverheden, je begeertes en je verlangens zodat groei mogelijk wordt. Vrij vertaald: innerlijke kracht, soberheid & discipline (bron: HappywithYoga.com)

(**) uit ‘De moed van imperfectie, laat gaan wie je denkt te moeten zijn’ van Brené Brown