Practice what you preach, als het tijd is om te ont-moeten...

Who am I?

What do I want?

How can I contribute?

 

Na mijn yoga opleiding was het duidelijk: ik wou yogales geven. Ik wou delen wat mij zó hard geholpen had in het leven van dit leven, het leven net zoals het is. Hoe mooi en nobel toch als je anderen hier ook mee kan helpen? Een stukje zingeving naast de vele uren van zorg.

Van wekelijks online yogales geven, naar vervangend teacher in studio’s hier en daar, naar nu al een jaar wekelijks in Joy of Yoga, een plaats waar ik echt een stukje ben thuis gekomen in mezelf. Hier heb ik gevoeld wat authenticiteit als leerkracht is en heb ik ook geleerd daar echt voor te kiezen. Ik heb ontdekt dat ik veel wil delen, binnen alle lagen van wat yoga eigenlijk is, en dus ook meer dan enkel instructies op de mat. Ik heb mijn studentjes zien groeien, week na week, en mijn hart heeft dan ook vele sprongetjes gemaakt bij het krijgen en geven van al die energie.  

Het is dan ook moeilijk te beschrijven hoe dankbaar ik ben voor het hele proces en voor alles wat het mij gebracht heeft. En het is dus ook met pijn in het hart, maar met opgeheven hoofd, dat ik deze week besloten heb om te stoppen met lesgeven. Practice what you preach…

Yoga, in al zijn facetten (meditatie, ademhaling en op de mat) is een dagelijkse metgezel, mijn go-to om de drukte van de dag het zwijgen op te leggen. Echter, als je lesgeeft, word je eigen practice net iets meer gekaapt. En om het leven te leiden dat we leiden in het zorgen voor een uniek mannetje waarvan de zorg maar zwaarder en zwaarder wordt, is er weinig ruimte om je eigen zelfzorg af te geven. De druk van overal steeds te moeten staan is niet evident, aangezien die enorme beperking zich weinig laat dicteren.

Ik heb altijd gedacht dat het mijn doel moest zijn om te delen naar de buitenwereld, om ook daar een stukje Marianne te hebben en te geven, maar het besef is er ondertussen klaarhelder dat ik nu eenmaal een leven leid van grote dienstbaarheid naar Sander toe en mijn gezin. Het leven dat we hebben is onmiskenbaar uniek, net als die beperking van hem. Hoe rijm je dat een kind niet (fysiek) kan praten, maar wel 3 talen spreekt? Hoe verklaar je dat een kind bezig is met de zin van het leven, maar geen controle heeft over zijn lichaam? De laatste maanden waren gevuld met ziek zijn en ziekenhuizen, gesprekken over (sonde)voeding en ondervoeding, maar evengoed met de zoektocht naar een reguliere middelbare school. Ik voel dat, om hem en dit alles een ultieme kans te geven, ik geen stukjes meer kan reserveren voor de spreidstand tussen 2 werelden.

Conclusie: ik weet dat ik de buitenwereld iets te bieden heb en ben er zeker van dat ik de weg terug zal vinden als de tijd er rijp voor is. Het voelt aan als het laatste stukje maatschappij-geboden-identiteit en -ego dat ik nu van mij afpel en echt in aanvaarding ga staan dat dit is wat het is op de zielenreis die ik als persoon maar ook wij als gezin aan het doen zijn. En deze keer zonder oordeel naar mezelf toe, aanvaardend in de rol als fulltime (zorgen)mama dat ik dan ben. Het is ok, tijd om te ont-moeten…

 Dhanyavad 💖