Ahimsa*, lief zijn voor jezelf is zorgen voor de ander...

Verdriet. 

Soms overvalt het mij. Rauw. Pijnlijk. Alsof ik geen lucht meer krijg en de bal op mijn hart kilo's zwaar voelt. Als mama wil ik niets liever dan je veilig in mijn armen houden en je beschermen voor die grote boze wereld. Als mama kan ik toch het allerbeste voor jou zorgen, niet kleine vriend? Ik zie het aan je oogjes, het valt je ook zwaar. Jij doet dit voor mij en onrechtstreeks doe ik dit voor jou, maar eigenlijk willen we dit beide heel hard niet.

Morgen ga je voor het eerst 2 nachtjes op (proef)logee in een respijthuis. Zo noemen ze dat dan: een huis om mama's en papa's even een adempauze te geven. Mijn eerste reactie is een gevoel van falen, alsof ik de zorg voor jou niet aankan. Alsof ik je in de steek laat en je dump voor mijn eigen welzijn. Maar ondertussen weet ik beter kleine vriend en mezelf dubbel straffen met deze gedachten, daar help ik niemand mee.

Satya, questioning your thoughts, is it really true? Zijn we slechte ouders als we leren de zorg te delen? Net zoals elke mama doet, probeer ik je te behoeden voor alle mogelijke gevaar. Die eerste keer chirokamp voor je broer, hoe hard heb ik moeten leren loslaten toen? En wat een top 10-daagse was het voor hem? Naar je broer kan ik echter zwaaien wanneer hij met zijn rugzak wegstapt, bij jou loopt het net wat anders in die rolstoel. Die ligorthese, aangepaste wc-stoel en een zak medicijnen maken dat afscheid zoveel zwaarder. Het idee dat ze jouw taal niet gaan begrijpen, dat ze je niet lezen zoals wij dat kunnen, maakt loslaten moeilijk. 

Ik hou van je, meer dan ik ooit van iemand kan houden. Je bent een stuk van mezelf, net zoals je broer. Ik heb verdriet dat het leven voor jou anders loopt dan gepland. Maar ik ben de beste mama ter wereld als ik je ook af en toe loslaat, even weg van onder die beschermende vleugels van thuis. Zorgen voor jou betekent ook zorgen voor mezelf. Zorgen voor ons is dus ook zorgen voor jou. En ook al is het nu minder nodig, deze horde moeten we in onze rugzak steken voor wanneer de volgende lockdown er nog eens snoeihard inhakt.

Satya, zoeken naar de waarheid. Ahimsa, geweldloosheid, zeker in mijn gedachten. Hoe mijn brein vol met samskara's (diepgewortelde patronen) zit waardoor ik mezelf maar bleef straffen. Karuna, compassie voor mezelf en de ander. Het zijn geen holle begrippen meer, maar diepe levenslessen die yoga mij geleerd heeft en die vandaag maken dat ik liever voor mezelf kan zijn. En verdriet mag hebben. Rauwe pijn. Leren doorvoelen. Voor wat niet is door die mottige beperking. Want uiteindelijk is het dat...

Veel plezier dit weekend jongen, je bent onze kleine grote held en we zijn zo dankbaar voor jou aan onze zijde. Dit weekend groeien we beide weer een stukje verder én naar elkaar toe.

Liefs,

Mams