Santosha*, de kracht van dankbaarheid

Wanneer niets nog vanzelfsprekend is, kan je dan nog tevreden zijn? Kan je oprecht dankbaar zijn voor wat wel is in plaats van te kijken naar alles wat niet is?

Had je mij dit 9j geleden gevraagd dan had ik onmiddellijk nee geantwoord. Na ons ongeval hebben we dagen samen gevochten voor Sander zijn leven: hij tegen zijn ademhaling die keer op keer stilviel, wij als familie tegen het ondraaglijke besef dat het erop of eronder was. 2 maanden later kwam de onwezenlijke diagnose: hersenverlamming (cerebrale parese), oftewel een beperking voor het leven. Een zwaar verdict, alleen weet je er de diepgang nog niet: van een pink die misschien niet zo goed werkt tot volledig verlamd in een rolstoel zitten staren. Een immense rollercoaster tussen ondraaglijk verdriet voor verlies en extreme dankbaarheid omdat dat hij er nog is. Vanaf die dag begon mijn zoektocht terug naar gemoedsrust en geluk, iets dat ik nooit nog dacht (terug) te vinden, dieper als dit konden we niet meer zakken.

Het werd aanvankelijk een lijdensweg. Elke mijlpaal werd niet gehaald, de normaalste zaken waren een strijd. De dagen waren gevuld met uren therapie en 1-op-1 begeleiding en zorg, de nachten (on)onderbroken met hysterisch gehuil. Een lijf dat nagenoeg geen vooruitgang maakte, maar oogjes die brandden van intelligentie en verbinding. Het vergelijk met leeftijdsgenootjes die hem ruimschoots achtergelaten hadden, kleinere kindjes die hem op 3 maanden oud al voorbij gestoken waren. Keer op keer afscheid nemen van hoop en het vanzelfsprekende, stapje per stapje dan weer dichter bij het buitengewone en de marges van deze maatschappij. Steeds opnieuw het besef van alles wat hij niet kon en hoe hard we ook probeerden met therapie en non-stop ondersteuning, dat hij het nooit zou kunnen…

En dan het keerpunt. Het besef dat dit de realiteit is. Dat vergelijk met Jan met de pet niet meer mogelijk is en dat het enkel nog meer hartzeer teweeg brengt. Dat de pijn onmiskenbaar is, maar dat lijden een keuze is. Als we van het slechtste uitgingen dan kon het enkel maar beter worden. Het werd mijn redding. Luidop keer op keer tegen mezelf zeggen: wij zijn de ouders van een kind met een zware handicap. Woorden die sneden, tranen die vloeiden maar die ook zoveel verlossing gaven.

Na het inzicht kwam de hoop! Wat een ongelooflijk prachtig en uitzonderlijk kind is dit toch? Hij kan dan wel niet verbaal spreken, maar zijn humor en lach palmen iedereen direct in. Hij kan het dan niet direct uitleggen, maar zijn ogen spreken boekdelen en met zijn spraakcomputer zet hij je ondertussen wel even gevat op je plaats. De dagelijkse zorg(en) zijn dan wel zo intens en uitputtend, maar de liefde en verbinding die we (als gezin) hebben is dieper dan alles ooit eerder ervaren. Als je niets verwacht kan het alleen maar beter worden. Vandaag kan ik zo ongelooflijk dankbaar zijn voor de zaken die hij wel kan, zo’n intens geluk voelen voor wie hij wel is in plaats van het pijnlijke verdriet voor wie hij nooit zal zijn.

Mijn huisdokter vertelde me na ons ongeval dat ik vanaf nu elke emotie op het hoogste niveau zou ervaren. Toen zo geblokkeerd in verdriet, wanhoop en onmacht kon ik niet begrijpen dat ik ooit terug oprecht geluk zou kunnen voelen. Vandaag kan ik alleen maar zeggen dat hij gelijk had en dat ik zo blij ben met het unieke mannetje dat hij is. “There’s a universe in his head” en al wie de tijd neemt om hem te leren kennen zal deel kunnen uitmaken van zijn prachtige en intelligente wereld. De pijn en het levende verlies over de mijlpalen of gebeurtenissen die hij waarschijnlijk nooit zal halen blijven en zullen altijd een deeltje zijn van wie we zijn, maar geluk is een keuze én een werkwoord. Ik kies ervoor om gelukkig te zijn!

* Santosha = (sanskriet) tevredenheid