Svadhyaya*, hoe yoga een onmisbaar onderdeel van mijn leven werd

9j geleden werd de grond van onder mijn voeten weggeslagen, een tragisch ongeval dat de toekomst van onze jongste zoon en ons hele gezin zou veranderen. Één misstap van mezelf op de trap die een gevecht van leven op dood zou betekenen; voor hem fysiek, voor mij mentaal. Veel scans, apneus en tonnen zuurstof later kwam hij erdoor, maar de hersenschade was voor het leven lang. Jaren die volgden met een heel intense strijd, alles om die handicap en die val maar ongedaan te maken. Het mocht niet zijn...

Jaren waarin schuldgevoel en een drang naar controle mijn grootste zwepen waren, het gevoel van niet te mogen rusten alvorens hij beter was. Een gezin dat moest blijven draaien, professionele druk, maar vooral een kind met verbazingwekkend veel leven in zijn ogen tov het beperkte lichaam waarin hij opgesloten zat. Ik kon niet stilstaan, stilte betekende doodgaan, de confrontatie met mezelf was gewoon te groot.

Maar op een dag was daar die grote hamer. September 2014, 3,5j na ons ongeval. Letterlijk alles was ik opeens kwijt in mijn hoofd, niets ging nog, niets was nog logisch, alles was gewoon leeg en op. Terug naar 0, terug naar mijn mama, terug naar volslagen hulpeloosheid, compleet opgebrand. Heel veel stilstand, met een lichaam dat tot niets meer in staat was. De weg naar boven was lang(zaam), de verwarring des te groter. Wie ben ik? Getekend, de mama van Sander.

'Ga wat yoga doen Marianne, het zal goed zijn om je hoofd leeg te maken'. Het werd aanvankelijk een haat-liefde verhouding: de onbeschrijflijke rust en energie die ik kon voelen na een les, maar ook de drang om mezelf te bewijzen op de mat, pitbull als ik was. De tijd en energie vinden om mezelf naar de les te slepen, maar eveneens de spijt voelen wanneer een les gedaan was en ik uit mijn gevoel van bliss terug naar de koude realiteit moest.

Yoga werd een metgezel, alleen was ikzelf de minst betrouwbare. Yoga was er altijd en overal, maar ik verkoos vaker sigaretten en alcohol om niet te voelen. En toch, toch vond ik altijd de weg (ook al duurde het een jaar) terug naar mijn mat. Yoga doet iets met je, eenmaal als je die klik gevoeld hebt kan je het niet meer helemaal vergeten. Meer en meer werd werken op de mat een zoektocht naar mezelf. Worden wie je bent.

Wie was ik dan nog? De mama van Sander en Wout. De mama die van de trap gevallen is. De maatschappelijk assistent die met dakloze jongeren werkt. De vrouw die alle ballen in de lucht houdt. De voorvechter van inclusie. Allemaal rollen die ik mezelf toebedeeld heb en die ik mezelf niet ging of wou laten vergeten. Maar wie was dan écht Marianne?

“Just ask the questions, don’t mind the answers, it will reflect into your life”. Ik zie het mijn yoga leraar met een stralende glimlach nog zeggen. De controle freak in mij wou liever alle mogelijkheden in een excell met autofilter gooien. En toch had hij gelijk. In stilte, in het leren beheersen van onze monkey mind, in het leren voelen zonder oordelen, in het cultiveren van compassie, in het leven in het hier en nu, in het voelen van dankbaarheid voor wat wel is, liggen al heel wat antwoorden, zonder dat ze meetbaar zijn. En wat als de vraag nu gewoon vervalt? Yoga, in al zijn verschillende vormen op en naast de mat, heeft me dit getoond.

Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik het grote licht gezien heb. De weg is nog jong en het pad is nog lang, maar het is nu één gevuld met een nieuwsgierig enthousiasme over wat is en wat nog komt, meer dan met een dwangmatig willen bereiken van mijn doel of het blijven wentelen in het verleden. Het is een weg waarbij ik kies om me niet meer vast te houden aan allemaal beperkende overtuigingen over mezelf over wat ik niet ben. Een weg waarbij ik eindelijk verder kan kijken dan de identiteiten die ik maar eindeloos bleef herhalen in mijn hoofd. Ik ben Marianne, ik ben. En ik ben vooral heel dankbaar voor het prachtige kind dat Sander geworden is, voor de ongelooflijke levenslessen die hij ons allen leert en voor waar we vandaag mogen staan als gezin in ons leven.


*Svadhyaya = self-study, knowing your true self trough self-reflection